Mobbing, czyli nagminne prześladowanie, ośmieszanie, czy poniżanie podwładnych przez szefostwo może stać się ciężkim przeżyciem dla pracowników. Zjawisko to powoduje u nich wzmożony stres.
Według art. 94 ust. 2 Kodeksu Pracy mobbing oznacza działania, bądź zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika. Wywołuje to u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej. Ma na celu poniżenie, bądź ośmieszenie pracownika, izolowanie go, lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników. Osobą pastwiącą się, nie musi być pracodawca. Może to być zwykły przełożony, bądź współpracownik.
Jak podaje Puls Biznesu, powołujący się na badania* Mazowieckiego Centrum Profilaktyki Uzależnień i Wydziału Nauk Humanistycznych SGGW, aż 46% ankietowanych przyznało, że miało do czynienia ze złym traktowaniem i wulgaryzmami ze strony szefa. Jednak 41% respondentów przyznało, że nie zrezygnowaliby z pracy z tego powodu. Świadczy to o tym, że polscy pracownicy cenią sobie bycie zatrudnionym.
Najczęściej bycie pod presją szefa zdarza się w małych firmach. Bezpośrednim przełożonym pracownika jest tam właściciel firmy. Z przyczyny niskich zasobów ludzkich istnieje duża presja na szybkie wykonywanie działań. Czasem w wyniku stresu może się pojawić mobbing w stosunku do podwładnego.
Co ciekawe, mobbing pojawia się także w służbach mundurowych. Wynika on z hierarchicznego podporządkowania. Najrzadziej zachowania mobbingowe występują w korporacjach. Menedżerowie to dobrze wyedukowana kadra. Wiedzą, że na dłuższą metę zastraszanie nie przynosi rezultatów. Starają się kłaść nacisk na motywację pozytywną.
Jak dochodzić swoich praw?
Artykuł 94 ust. 3 Kodeksu Pracy może służyć za podstawę odpowiedzialności pracodawcy. Daje on pracownikowi możliwość dochodzenia zadośćuczynienia pieniężnego od pracodawcy za utratę zdrowia przez mobbing. Co ważne, jeżeli mobbing spowodował rozwiązanie umowy o pracę, pracownikowi przysługuje prawo dochodzenia odszkodowania od pracodawcy w wysokości nie niższej, niż minimalne wynagrodzenie za pracę.
* Cytowane badanie prowadzono na grupie 843 pracownikow firm prywatnych, państwowych oraz instytucji samorządowych z podziałem na cztery grupy wiekowe: 20-29 lat; 30-39 lat, 40-49 lat, powyżej 50 lat. Respondenci to grupa pracownikow z niższego i średniego szczebla zawodowego (menadżerowie, pracownicy korporacji, nauczyciele, pracownicy samorządowi i instytucji państwowych, policjanci, pracownicy z obszaru handlu, usług, budownictwa, z trzech wojewodztw: mazowieckiego, łodzkiego i podlaskiego.
Źródło: Puls Biznesu
