Większość definicji spotykanych w literaturze opisuje coaching jako rozmowę – coach rozmawia z coachowanym, manager – coach rozmawia z pracownikiem. W istocie chodzi tu o coś więcej, a rozmowa to tylko zewnętrzny wymiar coachingowego stylu zarządzania. Chodzi o rezultat, którego absolutnie nie można logicznie wydedukować z opisu tego, co manager-coach robi.
Coachingowy styl zarządzania jest sztuką osiągania rezultatów za pomocą rozmowy. Dzięki niej ludzie odnajdują siłę, żeby postawić sobie cele, o których do tej pory nawet nie mieli odwagi marzyć. Sztuka polega na tym, że ludzie zdobywają się na działania, które do tej pory były poza ich zasięgiem.
Najprościej rzecz ujmując, istota coachingu polega na zmianie. Po prostu. Rozmowy coachingowe przeprowadzamy po to, aby „coś” się zmieniło. Oczywiście na lepsze. O jakiego rodzaju zmianę będzie chodzić, zdecyduje coachowany pracownik – określając swój cel rozwojowy. Ty możesz mu w tym pomóc. Zwykle chodzi o zmianę osiąganych rezultatów. Nie mam tu na myśli tylko twardych wyników pracownika. Czasami rezultatem będzie zmiana myślenia, która doprowadzi do zmiany sposobu postępowania. Zmianie sposobu postępowania przeciwdziała szereg czynników: przekonania, nawyki, odruchy, emocje (np. lęk), a często też reakcje otoczenia na nowe zachowanie. Pracownik musi sobie poradzić z inercją własną i inercją środowiska. Manager – coach jest od tego, żeby go w tym wesprzeć – nie tyle radą, co prowokowaniem do kreatywnego myślenia.
Generalnym motywem menedżera proponującego pracownikowi coaching jest lepsze wykorzystanie jego potencjału, szeroko rozumiany wzrost wydajności. Pracownik niekoniecznie ma pracować szybciej lub robić więcej niż dotychczas – ma pracować mądrzej.
O co dokładniej chodzi w CSZ? Chodzi o to, by świadomie przyjmować odpowiedzialność za osiągane rezultaty. Chodzi o to, by budować większe zaangażowanie, proaktywność, skupienie na rozwiązaniach. Chodzi o to, by promować jasne reguły gry i wzmacniać komunikację.
CSZ nie jest po to, żeby ludzi naprawiać, prostować. Jest zaproszeniem do dalszego rozwoju. Jeśli ktoś według ciebie wymaga „naprawiania”, to podejmiesz z nim rozmowy, w których dążyć będziesz do zmiany jego zachowania. Tylko że to nie będzie coaching. Być może wykorzystasz te same umiejętności, co w coachingu. Przeprowadzisz rozmowę dyscyplinującą czy oceniającą, ale to nie będzie coaching. Coaching jest sposobem powiedzenia pracownikowi: „Cenię cię, wiążę z tobą przyszłość i zapraszam do budowania czegoś większego, czegoś ambitniejszego”.
Reasumując, istotą CSZ jest kreowanie takiego rozumienia siebie i otoczenia, dzięki któremu coachowany pracownik:
• po pierwsze, nadaje kierunek swojemu życiu i swojej pracy poprzez jasne określenie priorytetów (co jest dla mnie ważne?) i związanych z nimi celów (co pragnę osiągnąć?),
• po drugie, jest świadom tego, że ma wiele możliwości do wyboru (jakie działania przybliżą mnie do wybranego celu?),
• po trzecie, bierze odpowiedzialność i świadomie decyduje o jakości swojego życia i swojej pracy (jaki będzie mój następny krok?).
Dzięki określeniu priorytetów nie tylko dostrzega możliwości, ale ma sposób ich porządkowania i selekcji. Wie, na czym się skupić, i podejmuje działania skoncentrowane na długoterminowych celach. Dynamicznie wchodzi na ścieżkę spełnienia aspiracji. Osiąga pozytywną zmianę w sytuacji zawodowej i życiowej.
Zobacz także pozostałe części:
Coachingowy styl zarządzania cz. 2: Cele CSZ z perspektywy firmy
Coachingowy styl zarządzania cz. 3: Co wyróżnia CSZ?
