W minionym tygodniu rozmawiałem na temat programu kreowania wizerunku dobrego pracodawcy ze specjalistą ds. PR jednej z największych polskich firm notowanej na warszawskim parkiecie. Obok nieukrywanego zaciekawienia tematem, mojemu rozmówcy towarzyszyła obawa związana ze stawianiem pierwszych kroków w tym obszarze. Co gorsze, zarząd firmy oczekiwał efektów już w tym roku. Nie było zatem innego wyjścia. Musiał działać!
Na pierwszym spotkaniu zespołu PR uznano, że najlepszym rozwiązaniem jest podjęcie współpracy z wybranymi uczelniami wyższymi i druk plakatów informujących studentów o zaletach pracy w firmie. Kilka dni później okazało się, że akcję „plakatowania uczelni” realizował dział HR w zeszłym roku i nie przyniosło to żadnych efektów. Przy okazji mój rozmówca dowiedział się, że firma koncentruje się na pozyskaniu pracowników z kilkuletnim doświadczeniem i w zupełnie innym regionie kraju, niż uczelnie wybrane przez PR-owców.
Trudno nie zauważyć, że tematyka employer branding stała się swoistą modą wśród rodzimych organizacji. Trudno również, nie spostrzec, że programy budowania wizerunku dobrego pracodawcy często sprowadzają się do gadżetów typu plakat, czy ulotka dla studentów. Bez odpowiedzi na pytania kim jesteśmy, jakie wartości reprezentujemy, jaki wizerunek chcemy tworzyć, do kogo kierujemy przekaz i o czym chcemy mówić, trudno myśleć o faktycznym powodzeniu tego typu przedsięwzięć. Traktowanie programów employer branding jako taniego pomysłu na „bycie fajnym” mija się z celem i w długim okresie może przynieść jedynie rozczarowania. Budowanie wizerunku, nie polega bowiem na tym, że wszyscy nas lubią, ale na zaplanowanym i przemyślanym procesie realizacji celów firmy pod kątem budowania skutecznego środowiska pracy.
