Jak to się stało, że Artur Miernik został HRowcem? Czy w branży HR liczą się predyspozycje, czy doświadczenie? W jaką stronę zmierza HR? M.in. te pytania zadaliśmy Arturowi Miernikowi, Dyrektorowi Pionu Zarządzania Personelem w PKO Banku Polskim, zwycięzcy konkursu BohaterowieHR w kategorii Szef HR roku.
HRS: Panie Arturze, co dla Pana oznacza nominacja oraz zwycięstwo w kategorii Szef HR roku w konkursie BohaterowieHR?
Artur Miernik: Wierzę, że jest to docenienie 4 letniej pracy całego mojego zespołu. Nie tylko HR-owego, ale także managerskiego PKO Banku Polskiego. W zeszłym roku rozpoczęliśmy kampanię promującą PKO Bank Polski wśród pracowników pod hasłem: Jeden Bank, Wiele Pasji. Więc mogę powiedzieć: cieszę się, ze nasza pasja do ludzi i HR-u została dostrzeżona i doceniona, to miłe.
A jak to się stało, że został Pan HRowcem? Jak kształtowała się Pana kariera w HR?
Od początku mojej kariery zawodowej pracowałem z ludźmi. Pracując w sprzedaży, obsłudze klienta, operacjach, zawsze najbliższe mi były zagadnienia związane z ludźmi, zespołem. Na przestrzeni czasu, moje osiągnięcia pokazywały, że nieźle sobie radzę w zarządzaniu i motywowaniu nawet bardzo dużych zespołów. Dlatego pomyślałem, że warto się tą wiedzą dzielić i tworzyć coś na większą skalę. Stąd też znalazłem się w zespole tworzącym szkolenia dla zespołów sprzedaży, a następnie w zespole zarządzającym międzynarodowym programem talentowym. Kolejnym krokiem było zrozumienie części „twardej” HR-u i relacji pracowniczych. Poznając tajniki wiedzy szkoleń, strategii wynagradzania, HR-u transakcyjnego, zarządzania zaangażowaniem, odnajdowałem nowe rzeczy, których chciałem się uczyć i rozwijać. Praca w HR to praca z ludzkimi emocjami, doświadczeniami, a także praca projektowa. Więc dziś, będąc szefem HR- największego Banku w tej części Europy, mogę korzystać z doświadczeń, które zdobyłem w innych zespołach.
Czy, aby osiągnąć karierę w HR trzeba mieć jakieś szczególne predyspozycje? Czy liczy się bardziej doświadczenie?
Jeśli zatrudniam kogoś do mojego zespołu, zwracam uwagę na kilka rzeczy. Nie wymienię ich wszystkich, bo to trochę mój sekret sukcesu, ale zwracam uwagę na to, czy np. moi ludzie lubią ludzi, i czy ludzie ich lubią. Zwracam też uwagę na empatię, ale także na zaangażowanie.
Pozwolę sobie zadać to pytanie, jest Pan jednym z nielicznych mężczyzn na stanowisku Dyrektora HR. W Polsce utarło się, że HR to dosyć mocno „kobiece” środowisko? Czy też tak Pan uważa? Z czego to może wynikać? Czy widać, żeby zmieniało się to na przestrzeni czasu?
W naszym kraju funkcjonuje wiele przesądów i stereotypów. Całe szczęście to się szybko zmienia.
Jaki był najważniejszy moment w Pana karierze?
Poznanie dwóch mentorów, od których się mogłem uczyć, a drugim była decyzja dotycząca wyjazdu na kilka lat poza Polskę. Ta druga kwestia pozwoliła mi poznać inny styl pracy i inne metody motywacji, inspiracji. A przede wszystkim nauczyć się pracy z managerami funkcjonującymi w różnych kulturach, nie tylko korporacyjnych.
Co jest najważniejsze w byciu Dyrektorem HR?
Otwartość na ludzi, empatia, wiara w ludzi i umiejętność podejmowania decyzji. A z drugiej strony zaufanie zarządu, bez którego na tym stanowisku nie można osiągać sukcesów.
Jakie obszary HR szczególnie Pana interesują?
Inspirowanie, motywowanie, budowanie zaangażowania, rozwój ludzi, i zarządzanie procesami.
Panie Arturze, a co Pan najbardziej lubi w swojej pracy?
Kontakt z ludźmi i różnorodność wyzwań.
Jaki są trendy rozwoju branży HR?
HR staje się integralną częścią biznesu. Jednym z komplementów, jaki utkwił mi w głowie, było stwierdzenie szefa sprzedaży: „Twojego zespołu (czyli zespołu HR) nie traktuję jako wsparcie, Wy jesteście częścią biznesu”. I druga rzecz to konieczność brania odpowiedzialności HR za wynik działalności biznesowej.
Dziękujemy za rozmowę.
fot.: Kasjan Borkowski
