Jedni chodzą na rozmowy kwalifikacyjne, aby znaleźć pracę. Drudzy, aby „nie wypaść z obiegu”, wiedzieć gdzie, co i za ile – poznać konkurencję. Jeszcze inni, aby zwiększyć swoje zdolność robienia dobrego wrażenia. Niezależnie od powodów zawsze znajdzie się coś, co może wyprowadzić z równowagi. Spróbuję zatem sporządzić listę „Zarzutów wobec HR-owców”, jakie Kandydat może postawić swojemu Rekruterowi.
Kim jestem? Już niedługo będę pełnowymiarowym poszukiwaczem pracy w zawodzie managera. Liczy się dla mnie atmosfera i przekonanie do firmy. To sprawia, że chcę pracować, a nawet się poświęcać. Wydaje mi się, że dotyczy to również całej rzeszy moich rówieśników. Stawiamy na poczucie, że gdzieś pasujemy. Rekrutera traktujemy jako swoiste „narzędzie” do umożliwienia nam realizacji aspiracji. I oby nie stawał nam na drodze do zaprezentowania siebie!
Za jakiś czas stanę się kimś, komu skończył się „czas prób i błędów”. Będę Absolwentką. Takie młode osoby jak ja mogą błyskawicznie zrazić się do HR-owców, którzy – prawdopodobnie często nieświadomie – nadmiernie demonstrują swój „profesjonalizm”. Rekruterzy drążąc nasze doświadczenie i podejście do pracy często zwyczajnie zniechęcają nas do dalszej odpowiedzi. Uwagę zwracają też ich gesty, wyraz twarzy czy ton głosu. Prawda jest taka, że Kandydaci nie pragną aprobaty. Zasługują za to na ciepłe przyjęcie i źle się czują postawieni w sytuacji: „A teraz pokaż na co Cię stać”.
W idealnym świecie wszyscy stawialiby na autentyczność. Cóż, nie żyjemy w bajce. Aczkolwiek, kawa z cynamonem czy otwarta postawa Rekrutera mogą nieco złagodzić ból weryfikacji wyobrażeń Kandydata. Mówiąc obrazowym językiem, jeśli wizja przyszłości rozbije się Kandydatowi o blat biurka przy którym usiądzie, dobrze jest zagłuszyć to przyjemnym dźwiękiem.
Przejdźmy do listy zarzutów:
– Zbyt oficjalna i sztuczna atmosfera
Atmosfera, która od razu daje Kandydatowi odczuć „Nie pasujesz tu”. Składają się na nią drobne elementy. Brak przywitania lub pospieszne pożegnanie. W swoje kompetencje, styl pracy i renomę można inwestować lata. Ale nic nie zastąpi odrobiny wiary.
– Kontrkandydaci na korytarzu, czekający na swoją kolej
Gdy wchodzę do pokoju, w którym czeka na mnie Rekruter, poprzedzona ogonem „ładniejszych i z bystrzejszym spojrzeniem” moja mowa ciała mówi jedynie: „To gdzie jest ta kolejka do której mam się ustawić?” Osobiście nie lubię, gdy mam zaburzone poczucie indywidualności. Mieszanie w nim sprawia, że nie czuję się pewnie, a przecież moi konkurenci to równie dobrze mogą być osoby, które nie czują się na siłach, aby daną posadę przyjąć. Umówienie nas na konkretne godziny, z uwzględnieniem przerw i poślizgów wyeliminowałoby nieprzyjemny efekt.
– Ograniczanie się wyłącznie do CV
To może zabrzmieć jak nieco niedorzeczny zarzut. Niemniej jednak, jesteśmy całością. Rozwój zawodowy to proces, także nakładających się na siebie doświadczeń indywidualnych. Nie zaszkodzi zatem pytanie „Co sprawiło, że znalazła się Pani dokładnie w miejscu w którym jest teraz?” lub „Jakie wydarzenia na drodze do kariery sprawiły, że może pochwalić się Pani swoimi najlepszymi cechami?”.
Umiejętne wyjście poza schemat buduje poczucie potencjalnej przynależności i świadomość, że dana osoba naprawdę ma szansę odnaleźć się w firmie, zaistnieć i sprawdzić się. Idąc dalej tym tokiem myślenia – więcej okazji do podzielenia się faktami a mniej przytłaczenia całym „wydarzeniem”.
To naturalne, że trzeba się z czegoś utrzymać.
To naturalne, że pracy często towarzyszy poczucie spełnienia, chęć funkcjonowania w takim środowisku, które nam odpowiada.
To naturalne, że szukamy możliwości rozwoju.
W związku z powyższym, rozmowa kwalifikacyjna też może być bardziej naturalna.
Autorka: Justyna Poluta
